Spotkajmy się w Nadmorskiej - kilka słów o "Sekretnej herbaciarni"

 

Tytuł: „Sekretna herbaciarnia”
Autor: Vanessa Greene

Wydawnictwo: Świat Książki
Rok wydania: 2015

  Historia opowiada o losach trzech kobiet, których drogi krzyżują się w małej, klimatycznej, nadmorskiej herbaciarni. Poznajemy dwie Brytyjki i Francuzkę, w związku z czym ich zwyczaje się trochę różnią. Nie stoi to jednak na przeszkodzie, żeby kobiety się zaprzyjaźniły. Każda z nich ma inny charakter, upodobania, zajęcia i problemy. Jednoczy je wspólny projekt jednej z nich – Charlie. Jest ona redaktorką, która marzy o awansie, więc postanawia napisać artykuł o najlepszych brytyjskich herbaciarniach. Jednocześnie zmaga się z brakiem miłości i niezbyt przyjazną siostrą. Kat – znawczyni herbat – jest samotną matką, szukającą pracy, ponieważ ledwo łączy koniec z końcem. Natomiast Seraphine jest tak poukładana, cicha i nieśmiała, że boi się wyjawić rodzicom w kim się zakochała. Przyjeżdża do Wielkiej Brytanii, aby pracować jako au pair dziesięcioletniej Zoe, która buduje wokół siebie mur, odrzucając każdą nauczycielkę francuskiego, którą zatrudni jej tata.

   Wiem, że mogłoby się wydawać, że to powieść obyczajowa jak każda inna. Jednak tak nie jest. Mimo, że powieść skupia się na trzech głównych bohaterkach, w tle poznajemy jeszcze historię magicznej herbaciarni i jej właścicielki. Nie zrozumcie mnie źle, to miejsce nie ma żadnych magicznych właściwości, jest po prostu ukrytym, nastrojowym miejscem spotkań.

Przyznam, że zakończenie bardzo mnie zaskoczyło. Miałam wizję tego, co przydarzy się bohaterkom, a tu nagle bum! I wszystko się zmienia, a świat mi się wali, bo już wyrobiłam sobie zdanie o pewnych postaciach, a tu dzieje się coś, co wpływa na losy i zachowanie wszystkich. Mimo ogólnego przewidywalnego zarysu fabuły, koniec był w pewien sposób zaskakujący.

   Nie była to jakaś głęboka opowieść poruszająca tematy trudne i problematyczne. Jasne, no różowo nie było, ale nie zostało to przedstawione w sposób szczególny, nie na to został położony nacisk w tej powieści. Bohaterowie nie byli oryginalni (może poza dziadkiem), ale w gruncie rzeczy, według mnie, dobrze opisani. Poznajemy ich cechy, zachowania, myślenie i przeszłość. Wiemy co lubią, jacy są i na czym opierają swoje działania. Mi najbardziej z głównych bohaterek spodobała się Kat, ponieważ oprócz problemów i dziecka, którym musi się zajmować, ma zainteresowania, z którymi chce wiązać przyszłość, uwielbia herbatę (tak jak ja), i zwraca uwagę na najdrobniejsze detale. Podoba mi się to, że ewolucja charakteru tej bohaterki nie jest tak silnie zaznaczone jak pozostałych postaci. Jest najbardziej płynna i dyskretna, co tylko zwiększyło moją sympatię do Kat.

   Książkę czytało mi się niesamowicie lekko i przyjemnie. Nie do końca wiem, czym to było spowodowane – czy to był język autorki i jej lekkość pióra, czy historia, czy te herbaciarnie, których znowu nie było tak dużo. Możliwe, że wszystko to na raz. Ja uwielbiam herbatę i jak tylko przeczytałam opis (który nie zdradza zbyt wiele), pomyślałam, że chcę ją przeczytać. To nie jest powieść, od której można wymagać, żeby była arcydziełem. Nie znajdziemy tu tez akcji czy fantastyki. To powieść obyczajowa, z nutką romansu, na jedno, może dwa popołudnia. Jeżeli potrzebujecie odpoczynku od ambitnej, ciężkiej literatury albo szukacie czegoś lekkiego na lato, to zdecydowanie polecam wam „Sekretną herbaciarnię”.